شايد نشود به گذشته بازگشت و يک آغاز زيبا ساخت ، ولي ميشود هم اکنون

آغاز کرد و يک پايان زيبا ساخت . . .

زنده باد آن کس که گاهي يادي از ما ميکند / از خجالت ما غريبان را غرق دريا ميکند

حال ما ميپرسد و از مهرباني هاي خود / اين دل رنجور ما را عطر گل ها ميکند . . .

اگر ماه بودم به هرجا که بودم
سراغ تو را از خدا مي گرفتم

وگر سنگ بودم به هر جا که بودي
سر رهگذار تو جا مي گرفتم

اگر ماه بودي به صد ناز شايد
شبي بر لب بام من مي نشستي

وگر سنگ بودي به هرجا که بودم
مرا مي شکستي، مرا مي شکستي

تو را من زهر شيرين خوانم اي عشق،
که نامي خوش‌تر از اينت ندانم.
وگر – هر لحظه – رنگي تازه گيري،
به غير از زهر شيرينت نخوانم.

خيلي زيبا بود مهناز جان